در اصطلاح مدرن، این مانند یک سرآشپز است که در یک عروسی سلطنتی یا لباس‌شویی فرانسوی، معجون‌های ژل او را می‌سازد.
این ممکن است خوانندگان آمریکایی را شگفت زده کند، زیرا دسرهای ژله آماده تک نفره آنها اکنون کاملاً کم رنگ است ژلاتین غذای ارزان و کسل کننده ای است که در دهه 80 و 90 توسط بیبی بومرزها و رژیم های غذایی بچه هایشان پر می شد.
غذاهای اواسط قرن بیستم مانند آووکادو و گریپ فروت که در لیمو ژل او پوشانده شده و روی آن مایونز قرار داده شده است و به طور گسترده ای به عنوان یک نادر آشپزی آمریکایی در نظر گرفته می شوند – نمادهای دورانی که همه چیز با ژلاتین درمان شد و مرزهای بین سالاد و دسر محو شد.
کارولین وایمن، نویسنده Jell-O: A Biography استدلال می‌کند: «امروز، افرادی که می‌خواهند ثروت خود را به نمایش بگذارند، یک پورشه می‌خرند» در دوران ماقبل صنعتی، آنها در عوض از میهمانان خود بستنی قالبی فانتزی یا دسرهای ژلاتینی سرو می کردند.
تضاد بین دیدگاه های مدرن آمریکایی و تاریخی ژلاتین قابل توجه است پس چرا دقیقاً برای مدت طولانی این یک غذای ارزشمند بود؟ و چگونه از فضل افتاد؟
ژلاتین مناسب، بر خلاف ژلاتین مبتنی بر نشاسته، اساساً ژله گوشت یا ماهی است که با حرارت دادن و تجزیه پروتئین‌های کلاژن موجود در بافت‌ها و استخوان‌های حیوانی به‌ویژه مفاصل تولید می‌شود.
این ژله غلیظ و کدر در مسدود کردن هوا یا باکتری ها بسیار موثر است بنابراین تا زمانی که انسان‌ها گوشت و ماهی می‌پزند، احتمالاً از ژلاتین برای نگهداری آن استفاده می‌کنیم.
این ژلاتین‌های ساده به‌عنوان نگهدارنده، ظاهراً، در بیشتر تاریخ، غذاهای مفید رایج بوده‌اند، و هنوز هم همین‌طور است.
همانطور که وارد اشاره می‌کند، هد پنیری‌هایی که در اغذیه‌فروشی‌های سوپرمارکت‌ها یافت می‌شوند «تکه‌های معلق در ژله خوک هستند».
امروزه برای بسیاری، ژلاتین آنقدر کودکانه یا ناپسند است که چندین سال پیش مقالات متعددی در مورد سقوط آزاد فروش جل-او و برندهای مشابه گزارش شده است.
